Ricciotti Ensemble bezoekt Kaj Munk College
Het is nog even heerlijk nagenieten! Afgelopen dinsdag werd onze school letterlijk binnengevallen door een kleurrijk gezelschap jonge musici. Binnen enkele minuten stond het Ricciotti Ensemble speelklaar in de onderbouw aula. De tribune nokvol met leerlingen. Bam! Er volgde op deze gedenkwaardige 10 mei drie optredens voor alle leerlingen van laag 1 en 2 en de twee 3V klassen. Geen optreden was gelijk aan het andere. Klassiek, swing en pop wisselden elkaar af. Met als rode draad in deze Regenboogtour dat je mag zijn wie je bent. Dus liedjes als Sorry dat ik besta (Annie M.G.Schmidt/Harry Bannink), Moeder mag ik bij de revue (Wim Sonneveld), I kissed a girl (Katy Perry) en Kiss (Prince) kwamen langs, gezongen door Rikkert van Huisstede, zanger en veelzijdig levenskunstenaar. Sommige leerlingen vonden zijn glimmende hoge rode hakken hilarisch en geweldig, anderen hadden het er een beetje moeilijk mee. Over zijn stem kunnen we het denk ik met elkaar eens zijn: kleurrijk, groot qua omvang in hoogte en laagte en uitermate tot de verbeelding spekend.Was ik tevreden over dit orkest waar ik zelf in mijn jonge jaren in mee had gespeeld? Daar kan ik volmondig op antwoorden: helemaal! Want iedereen die aanwezig was merkte dat er iets bijzonders aan de hand was. Er werd met publiek en orkest samen à la minuut een muziekstuk gemaakt door middel van klappen en zingen en instrumenten die daar op inhaakten. Omar El-Hossari uit 1HM1 durfde het aan om het orkest te dirigeren. Ik zag aan zijn gezicht hoe spannend hij dat vond. Maar hij deed het wel! En waar ik altijd dol op ben, is wanneer het orkest in beweging komt, zich mengt tussen het publiek en al spelend de leerlingen verleidt om de muzikanten te volgen. Blije chaos en even ervaren dat we met elkaar eigenlijk heel veel plezier kunnen hebben!
Tussen het eerste en tweede optreden konden de Ricciotti leden genieten van een door de school aangeboden lunch. Zij hadden even de tijd. En dat is nu juist het punt bij dit orkest. Zij besloten spontaan met de bus even het winkelcentrum van Hoofddorp op stelten te zetten. Een wilde actie heet dit. Joost Brandt en ik besloten, toen we van dit plan hoorden, mee te gaan. Eenmaal uit de bus liepen de muzikanten al spelend naar de ingang, opgewacht door 2 ietwat nerveuze mannen van de bewaking. ‘Dit is verboden! Wij bellen de politie!’ Maar Koen, de dirigent wist hoe hij dit appeltje moest schillen. ‘U heeft helemaal gelijk! Toch gaan we hier naar binnen!’ Verbluft staarde het tweetal de door klanken gevulde ruimte in.
Ik sprak leerlingen en orkestleden. Marieke, één van de fagottistes vertelde dat ze van leerlingen gewend is dat ze niet echt stil kunnen zijn. ‘Het zijn en blijven pubers’. Maar ook zag ze hoe toch veel leerlingen hier op het Kaj Munk echt keken en open stonden voor wat er gebeurde. Dat vond ze leuk. In gesprek met leerlingen merk ik dat er veel zijn die nog een beetje zoeken naar wat ze hier nu van moeten vinden. Een jongen vond het nummer Pink Panther te gek. Hij maakt zelf elektronische muziek. Een aantal lachende blije meisjes kwam ook voorbij. Je hoeft niet overal wat van te vinden. Je kunt het gewoon over je heen laten komen, toch?
Docent Vincent van Tongeren zegt: Ik heb dit orkest naar school gehaald omdat ik zelf als kind gegrepen werd door de blijheid, warmte en ook troost die muziek mij gaf. Met een orkest van jonge mensen die een enorme spontaniteit hebben in hun musiceren…zouden de leerlingen van nu dit ook zo ervaren? Natuurlijk waren er de ginnegappers die zich afvroegen ‘moet ik dit nu wel of niet leuk vinden?’, maar toen aan het eind een van de violisten vroeg of de leerlingen hadden genoten staken er velen hun hand op. Veel leerlingen praatten na afloop met musici en bedankten hun voor het optreden. Lonneke was diep geroerd dat een leerling haar de hand gaf en zei dat hij het zo mooi had gevonden. Ik moet een jaar of vijftien zijn geweest toen ik het Ricciotti Ensemble voor het eerst hoorde spelen op de Grote Markt in Haarlem. Blijkbaar was mijn interesse opvallend, want de manager en oprichter van het orkest, Jur Naessens sprak mij aan en nog diezelfde dag had ik mijn klarinet van huis gehaald en speelde ik mee. Dit was geen gewoon orkest! Spontaan traden we overal op. Overal waar maar enigszins mensen waren die we verbaast konden maken met heerlijk klassieke, maar ook swingende muziek. Een van de meest indrukwekkende optredens was die in de Drommedaris van Enkhuizen. Een ode aan het in Polen opgerichte zusterorkest, waarvan leden in hechtenis waren genomen. Achter het IJzeren Gordijn werd een dergelijk brutaal jong orkest destijds als een bedreiging voor de staat gezien. Wat mij elke keer weer opvalt als ik op het Kaj Munk College ben, is dat de leerlingen in het algemeen een heerlijke onbevangenheid over zich hebben. Ze staan open voor iets wat ze niet of nauwelijks kennen, wat niet vanzelfsprekend voor ze is. Zoals dat gisteren weer bewezen werd met de fijne sfeer tijdens de voorstelling. En ik ben zo onbescheiden om te zeggen dat iedereen die erbij was dit moet hebben gevoeld. Het hing in de lucht. En daarom
wil ik afsluiten met iedereen die mij heeft geholpen dit optreden van het Ricciotti Ensemble mogelijk te maken héél hartelijk te bedanken!
Voor wie het Ricciotti Ensemble dit tournee nog wil horen spelen verwijs ik door naar:
https://www.ricciotti.nl/tournees/duivelstoer
