Den Haag 5H/6V 2021

Klik hier voor meer foto’s van deze excursie.

Den Haag, maandag 20 september

Maandag, hadden we de eerste zonovergoten dag in Den Haag en omgeving. Een begin zoals je je wenst. Een eerste dag van een excursieweek is altijd een proces van aftasten. Hoe zou de chemie in de groep zijn. Zouden er katalysatoren zijn? En in welke richting dan? Zou het eten alle dagen allemaal wel te hachelen zijn? De kamers en de kamerindeling. Het soort vragen die vochten om voorrang in alle puberbreinen van Hoofdorpers in Den Haag.

Chauffeur Piet een echte Friese uit de landelijke stad Dokkum reed ons die eerste dag direct door naar het ‘Oranje Hotel’. Dat bleek tot veler verrassing een gevangenisgebouw uit WOI die in WOII geconfisqueerd was door de Duitsers. We zagen daar o.a. cellencomplexen waar de leerlingen de ruwe randjes van de oorlog beter in beeld kregen. Zo bleken er soms 6 gevangenen in een cel gezet te zijn, dat bleek al indruk te maken, maar toen bleek dat er slecht een emmer stond voor alle ‘behoeftes’, werd pas echt duidelijk hoe het was om met zijn zessen in een cel te zitten. Oh ja, er was ook maar een bed…

Er was ook een dodencel, vanwaar gevangenen door een klein poortje naar de Waalsdorper Vlakte werden afgevoerd. De andere gevangenen hoorden daarna alleen nog geweerschoten. Dit soort beelden en verhalen maakten al onze Hoofdorpers ineens veel minder stoer dan zij zich vooraf hadden voorgenomen. Misschien hadden ze wel meer geleerd dan een hele dag op school.

Maar was het ook nog leuk? Jazeker, want daarna was er tijd om te shoppen en alras kwamen wij een klein kuddetje meisjes tegen die afgeladen met tasjes door de stad schouwden. De voornamelijk 6V-dames leken volmaakt gelukkig…

’s Avonds streden de leerlingen in een stadtour via hun telefoon om een prijs. Precies vanaf dat moment werden er dranghekken door de hele stad geplaatst voor Prinsjesdag. Het werd steeds meer ‘kruip-door-sluip-door’ om je weg in het centrum van Den haag te vingen. Geen van de leerlingen raakten verdwaald. We zagen wel grote Mercedes die volledig gedesoriënteerd rondreed. Wij gingen ervanuit dat het een politicus betrof, gezien het politieke gekrakeel van afgelopen tijd. En dan moest Prinsjesdag nog komen…

Met dit soort beelden in ons hoofd liepen we terug naar de Stayokay, waar de eersten hun hoofd zonder tegenzin neerlegden en anderen nog lang niet klaar waren met deze dag. Rond een uur of twee slopen de laatsten naar hun kamer, op kousenvoeten dat wel. Toen konden de docenten ook hun ogen proberen dicht te doen. Morgen weer vroeg op voor een geheel nieuwe dag. Het belooft opnieuw een zonnige dag te worden, dus dat belooft van te voren al veel.

 

Den Haag, dinsdag 21 september

Tot verbazing van de docenten was iedereen op tijd op en had zijn ontbijt achter de kiezen. Dit was de dag om Den Haag te ontvluchten vanwege de drukte op Prinsjesdag in het centrum. Daarom hadden we vandaag een dagje Zeeland. We ‘deden’ Neeltjes Jans en hadden een boottocht op de Oosterschelde. Na een versnapering uit de keuken van het Neeltje Jans complex, scheepten we namelijk in voor een heerlijke tocht in de Zeeuwse zon. Op deze manier de Deltawerken leren kennen was geen straf. Als snel kwamen de cremmetjes tegen de zon uit de tasjes er werd er, alsof het volop zomer was, gemeerd. Mijnheer Hekkens zat zo lekker op het dek dat het leek alsof hij hier wel de hele week zou willen blijven zitten. Een groep jongens stond natuurlijk gewoon stoer te doen om indruk te maken op de meisjes. Waarop de meisjes allemaal nuffig reageerden en deden of zijn niets hadden opgemerkt. Maar eigenlijk hoort dat er natuurlijk allemaal helemaal bij op een werkweek, anders is de ervaring niet compleet.

In de avond werden we door Rotterdam geleid door Mevrouw van de Ent. Zij dirigeerde chauffeur Piet vakkundig door centrum Rotterdam. Een keer werd haar vakkundigheid ruw verstoord door een wegversperring. Piet riep nog ‘volgens mij ken ’t net’, en dat klopte precies, want het kon inderdaad niet. Mijn vraag daarbij was wat de Friezen dan zeggen als het net niet kan…Mevrouw van de Ent zakte hiermee absoluut niet door het ijs, zoals in de reclame wel wordt gesuggereerd, want flux pakte zij de draad weer op en bij het volgende stoplicht hervatte zij haar aanwijzingen professioneel en stapten wij alsnog uit naast Museum Booymans van Beuningen. Hierop liepen we naar de Erasmusbrug. Mevrouw van der Ent zou hier een tipje oplichten van haar trouwdag in Rotterdam van zo’n 18 jaar geleden. De dames in de bus zinderden van verwachting, hier hadden ze op gewacht. Dat was nog eens wat anders dan een ‘bordspelletjesavond’ in het hostel die misschien wel eerst op het oorspronkelijke menu van het avondprogramma had gestaan.

Midden op de brug bleken er zo’n 18 jaar geleden trouwfoto’s zijn gemaakt. Dat schreeuwde om een ‘remake’. Yasmina speelde als stand-inn voor de bruid en Haytam speelde voor bruidegom. Iedereen stond vooraan gewapend met zijn telefoon om dit onvergetelijke moment vast te leggen. Alsof ze een filmechtpaar waren werden ze door talloze telefoons vereeuwigd. Hierna zagen we de iconische plek van Rotterdam vanwaar velen naar Amerika zijn gereisd, het kantoor van de Holland-Amerika lijn. Het moet wat geweest zijn om al die mensen die huis en haard verlaten hebben, bepakt en bezakt een nieuwe toekomst tegemoet te zien gaan. Tranen moeten daar zijn gevloeid, verwachtingen aangescherpt en schepen verbrand. Eenmaal bij de bus werd mevrouw van de Ent als een ware Romeinse keizer op de schouders genomen om haar zegetocht in Rotterdam luister bij te zetten.

Na deze, toch nog, enerverende avond waren er nog wat achterhoede schermutselingen in het hostel, waarna de legioenen zich moede te ruste legden. Op naar een verkwikkende nachtrust en dat alles in een verschaalde ‘chipslucht’ met lege blikjes Cola en Fanta op de vloer. Ze wisten nu al dat het een moeilijke ochtend zou worden…

 

Den Haag, 22 september

Niet helemaal fris en fruitig ‘sprongen’ de leerlingen uit bed en werkten hun ontbijt met schorre stemmetjes en dichte ogen naar binnen. Ondanks dat de halve wereld een moord voor het ontbijt zou doen, waren er toch nog leerlingen die de ‘ruime’ tijdslimiet hadden overschreden. Ashray presteerde het om toch nog later te komen en de groep te laten wachten. Hij presenteerde zich als een echte ‘Metroman’ die de haartjes allemaal goed wilde hebben en de kleding en het parfum op orde. Eerder kon je de kamer niet verlaten zei hij, eerst alles op orde om je te tonen aan de wereld. Ik vroeg me daarbij wel af hoe zijn staat van presentatie dan was als ‘alles niet op orde was’…

Het strand van Scheveningen wachtte op ons voor een diverse IPad-tour. De groepen werden geformeerd en na afloop werd na het zwoegen op alle opdrachten een beker uitgereikt. Natuurlijk had de groep van Suze, Bo, Marindy, Eva, Semmy, `Yasmina, Morgaine gewonnen omdat zij de organisatoren als vanzelfsprekend met hun charmes hadden omgekocht.

De docenten moesten zich weer met het betere denkwerk bezighouden op een terras, werk wat (mondiaal gezien) behoorlijk wordt onderschat…vinden zij.

’s Middags deden we een ‘rondje bowlen’ waar we op 9 banen vol de competitie aangingen met elkaar. Het enthousiasme was hartverwarmend, de leerlingen genoten met volle teugen en gooiden hun hele gewicht er tegen aan om te kunnen winnen. Hicham keek vol bewondering naar de ‘full swing worp’ van mijnheer Zandvliet. Die kon er wel wat van, hij probeerde wel iedereen op het verkeerde been te zetten, maar onderhand gooide hun wel strike na strike. Zou hij dat ook zo in zijn wiskundelessen doen vroeg menigeen zich af. Hij nam iedereen in de lessen zwaar in de maling, maar onderhand leerde je wel wiskunde. Zo leerde je nog eens wat over een collega tijdens het bowlen.

Inmiddels was mevrouw Eggel aangesloten om Mevrouw van de Ent  (bijnaam ‘die vrouw’) af te lossen. Soepel integreerde zij in de groep, er waren zelfs leerlingen bij die dit niet eens hadden gemerkt. Maar wij gaan er van uit dat niet iedereen altijd alles opmerkt.

Na het eten spoedden we ons naar de film om ook de schijn te kunnen wekken dat we nog iets cultureels gedaan hebben. De meeste leerlingen hadden de film ‘Dune’ uitgekozen om te zien. We begrijpen wel dat deze film aan de verste uiterwaarden van het culturele spectrum ligt, maar toch…

Tevreden gingen we weer huiswaarts, waar iedereen dacht op de kamer een klein feestje te kunnen beginnen. Uiteindelijk keerde de rust snel weer en droop iedereen af naar zijn eigen kamer. De slaap sloeg onverbiddelijk toe, niemand komt daar onderuit, zelfs onze leerlingen uit Hoofddorp niet…

 

Den Haag, 23 september

Iedere dag werd het opstaan net iets minder soepel dan de dag daarvoor en het ontbijt ging bij een aantal moeizamer en trager naar binnen. Maar er kwam een twinkeling in ieders ogen toen de leerlingen de heer Blokker opmerkten aan het ontbijt. Hun eigen docent wiskunde dook voor hen volkomen onverwachts ineens 3-dimensionaal op. Zijn eerste snedige opmerking was dat hij er wel van uitging dat de sfeer er nu wel in zou komen. Wij als collega’s herkenden de ondertoon in zijn opmerking wel…

Vandaag was een dag van keuzes. De leerlingen konden kiezen uit een beta-ochtend aan de TU Delft of het Gemeentemuseum Den Haag. Twintig maakten de keuze voor de TU en werden daar vakkundig rondgeleid door de heer Blokker, die daar uiterst vertrouwd was omdat hij daar jarenlang had gestudeerd.

De eerste stop was de bibliotheek van de TU Delft. De leerlingen waren behoorlijk onder de indruk van de grootte. Dit is toch wel iets anders dan de mediatheek van het Kaj Munk. De daar echt hard studerende studenten werden beschouwd als buitenaardse wezens. Dat dit bestond, echt studeren…. “Zag je die wiskundeopgaven?” “Vet ingewikkeld.” 6 VWO leerlingen hadden niet in de gaten dat onderbouwleerlingen net zo naar hen keken als zij naar de studenten van de TU. Houdt dit dan in dat onze 6 VWO leerlingen ook tot de buitenaardse wezens behoorden (zonder het zelf te weten)…?

De volgende stop was het auditorium. In deze gigantische zaal werd toevallig net een college over halfgeleidertechnologie gegeven. Ook deze collegezaal was van een schaal die toch wat anders dan de klaslokalen die onze Kaj Munk leerlingen gewend zijn. De gebouwen van werktuigbouwkunde en elektrotechniek deden niet onder voor de eerdere qua grootte. Het totale complex werd in de ogen van de leerlingen steeds imposanter. Een van het maakte in dat perspectief dan ook de opmerking “zijn we nu nog steeds op de campus?”, de grootte in hun ogen illustrerend.

De volgende stop was YES!Delft, de “incubator” van de TU Delft. Hier zitten startups die innovatieve ideeën ontwikkelen en naar de markt brengen. De leerlingen kregen een tour van één van de YES!Delft students zelf, waarbij ze dus een inspirerend verhaal te horen kregen over wat er allemaal bij komt kijken om een startup te beginnen. Bij een aantal leek een zaadje geplant om in de toekomst tot het ondernemersgilde van Nederland te gaan behoren.Net toen ze na de fantastische lunch de smaak van de TU echt te pakken hadden, haalde ‘Dokkummer Piet’ ons weer op om ons in Den Haag weer bij de anderen te voegen.

Inmiddels waren alle anderen naar het Gemeentemuseum, om zich te laven aan Mondriaan, Van Doesburg en Rietveld. In eerste instantie vond deze groep “De Stijl’ geen enkele stijl hebben, maar in de loop van de tour kreeg deze kunststroming meer en meer vorm. Toen zelfs Dylan, Daan en Ashray vragen begonnen te stellen over het Rietveld-Schroderhuis, wist ik dat over het ‘dode punt’ was en aan de winnende hand. Na de opmerking van een van hen dat het wel een modern gebouw leek, juichte ik in stilte. Mijn bloed werd in lange golfslagen door mijn lichaam gejaagd, een lichte tinteling in mijn kleine rechterteen in combinatie met een trillend oorlel gaf aan dat er veel was bereikt in slechts korte tijd. De moderne kunst had er binnen de leerlingen van 5H van het Kaj Munk College nieuwe volgelingen bij. Het leek wel bijna een soort van religieuze ervaring. Wat een museum allemaal wel niet teweeg kan brengen in zo korte tijd. Eerlijk is eerlijk, had ik ook niet verwacht.

Na deze enerverende ochtend werden we weer afgeleverd op het strand voor de zogenaamde ‘Robinson Spelen’. De leerlingen werden in groepen verdeeld, klonterden samen en spanden zich als groep tot het uiterste in voor de ereplaatsen. Wij kunnen wel spreken van een waren sporthouding en een killermentaliteit. Het leek erop dat wij leerlingen hier heel goed op hadden voorbereid. Dus dat leren we ze op het Kaj Munk College; de commando’s en mariniers van de geest. Zo leer je iedere excursie iets over de organisatie waar je werkt, iets over jezelf en wat de verborgen doelen van de school zijn…

De dag werd afgesloten met een BBQ. De zon zakte langzamerhand meer en meer, de buikjes raakten vol en hier en daar zakte een hoofd op een schouder van een buurvrouw of buurman. Wij als docenten hadden de indruk dat het een mooie dag was geweest. Nu nog even een biljartje leggen in het hostel, een beetje bijkletsen en nakaarten en dan naar bed. Want dat bed had nog nooit zo hard geroepen als op deze donderdagavond. De kakofonie van geluid van de bedden werd al snel overstemd door alle snurkgeluiden uit de kamers. ‘Mijn koninkrijk voor een bed’ bleek de meest favoriete droom van deze nacht. Een droom was prettiger dan de harde werkelijkheid. Veel prettiger.

 

Delft, vrijdag 24 september

Het was de laatste ochtend. We verlieten Den Haag, ons thuis van de afgelopen week. De kamers moesten opgeruimd, wat hier en daar nog een behoorlijke klus bleek. Ook moesten de bedden worden ‘afgehaald’. Bij inspectie van de kamers bleek dat enkele jongenskamers geen idee hadden wat dat ‘afhalen’ inhield. De vloer was inderdaad schoon, de prullenbak overvol en de dichtstbijzijnde wasbak zag er ‘gebruikt’ uit. Alleen alle lakens lagen nog op de bedden, keurig dat weer wel. Met stijgende verbazing hoorden de heren aan dat de bedden weer teruggebracht moesten worden in de ‘maagdelijke staat’ waarin zij het aan het begin van de week hadden aangetroffen. Na deze week vermoeden wij dat alle ouders veel minder ‘werk’ hebben aan zoonlief (of dochterlief), want hun kamers zullen er vanaf nu spic en span uitzien en de bedden zijn of strak opgemaakt, of ‘afgehaald’… Op de ouderavond horen we wel in hoeverre deze ‘kleinschalige heropvoeding’ zijn beslag heeft gekregen in de verschillende huizen in Hoofddorp.

Maar bij het afscheid kwam het bekende ‘partir c’est mourir un peu’ (vertrekken is een beetje sterven) van de Franse dichter Haraucourt in ieders gedachten. Ik wil nu niet te uitgebreid weergeven dat het leek dat de jongens daarom stampvoetend zich naar de bus begaven en dat we dachten verschillende meisjes zachtjes te horen snikken in de bus.

Het afscheid van de Stayokay viel de leerlingen duidelijk zwaar.

Gelukkig hadden we een nieuw reisdoel om als pleister op de wonde te gebruiken, we reisden af naar een van de pareltjes van Nederland; Delft. We begonnen op de Grote Markt, waar iedereen een klein overzicht kreeg wat Delft zo interessant maakt om te bezoeken. Het viel mij op dat de graftombe van de Oranjes nog geen ‘volle zalen’ trok, maar het verhaal over de ‘vierendeling’ van Balthasar Gerardts op de Grote Markt wel met grote aandacht werd gevolgd. Wij hopen niet dat dit gruwelijke stukje van de Nederlandse geschiedenis de nachtrust van leerlingen in het weekend wreed heeft verstoord… Mochten er toch ‘rimpelingen in de nachtrust’ zijn opgetreden, dan kunnen we in ieder geval van uitgaan dat de leerlingen deze week ook goed voor de huidige ‘harde maatschappij’ zijn uitgerust.

In museum Prinsenhof zagen we waar Willen van Oranje was neergeschoten, waar hij tot dan toe woonde en hoe zijn sociale omgeving er uitzag. Sommige leerlingen hadden het eigenlijk wel snel gezien, maar wij houden het erop dat dit kwam omdat het al het einde van de week was. En ze hadden al veel van zichzelf gevraagd…

Hierna verspreidden zij zich als een zwerm vogels door het prachtige stadje. Ze kregen de kans om plekken van schilderijen van Vermeer te zoeken, het Delfts blauw te bekijken of…als ware hyena’s de winkels en fastfoodketens te overvallen.

Met een tevreden glimlach op de lippen keerden alle ‘vogels’ weer terug naar het nest op de Grote Markt. We klommen voor de laatste keer in de bus en keerden tevreden huiswaarts. Het weekend stond voor de deur, waarmee er een einde kwam aan een fantastische week in Den Haag. Overigens zonder heel veel in Den Haag te zijn geweest… En nu in het weekend ‘bijslapen’ met hele mooie dromen. Wanneer gaan we weer?